Let me introduce to you…Betty! Betty is het patroon van La Maison Victor dat ik ergens vorige winter al tekende en tegen de maand maart omturnde tot een rok.
Tag: #selfishsewing
“Le dos boutonné”
Als ik een patroontje koop, wil ik daar graag alle mogelijkheden van uitpuren…Terwijl de herfst al om de hoek gluurt (getuige hiervan de vallende blaadjes en opkomende boleten in de tuin), ben ik nog volledig in ontkenning en naai eind augustus koppig nog een zomerbloesje. Ik maakte eerder al de Trop Top in een rekbare stof, maar ging nu voor de versie met knopenpad op de rug in katoen.
Nore Dress 1.0
Dat ik een fan ben van de Compagnie M-patronen was al langer duidelijk. Of de kleedjes van Marte ook echt iets voor mij zijn, daar raak ik maar niet uit. De Louisa die ik eerder naaide, kon me uiteindelijk wel bekoren, maar het patroon had heel wat aanpassingen nodig. Bij het verschijnen van het nieuwe Nore-patroon heb ik lang getwijfeld. Zo’n loshangend kleedje, zonder riem, dat staat me meestal niet zo. Ik vind dergelijke kleedjes meestal mooier bij mensen wiens bovenlijf wat meer vorm (lees ‘boezem’) heeft…
Trop-Top, Ivanne S
Toegegeven; al surfend in bloggend naailand merk ik dat heel wat lieve moeders de mooie ‘See you at six’-stofjes gebruiken voor hun kinderen. De stoffen zijn dan ook onnoemelijk zacht en leuk van print. Deze moeder hield het ‘grill’-stofje echter helemaal voor zichzelf (**bloos). Ik ben de laatste tijd helemaal gewonnen voor stoffen met strepen, ruiten, rechthoeken… Ook al vraagt dat soms wat geduld om de print mooi te laten doorlopen in de naden.
Voor dit stofje schafte ik me eindelijk het patroon van de Trop-Top van Ivanne Soufflet aan. Het patroon biedt drie verschillende opties waarvan ook een optie voor niet-rekbare stof (hierbij spreekt vooral de mooie achterzijde met knoopjes me aan, dus wordt zeker nog vervolgd).
Ziehier optie A, de meest eenvoudige, voor rekbare stoffen. Ik ben vooral fan van de teruggeplooide mouwboordjes. Hoewel ik me best uit de slag kan trekken in het Frans was het volgen van de handleiding in een andere taal toch niet zo evident. Het is echter een eenvoudig patroon dat zichzelf uitwijst, dus ook zonder handleiding kan je er makkelijk mee aan de slag.
Ik versmalde en centreerde voor- en achterpand en kortte het originele patroon zo’n 5 cm in. Omdat ik nogal smalle schouders heb, verhoogde ik de halslijn met 1 cm.
Deze Trop-Top werd hier al veel gedragen; zowel op een gekledere kokerrok, als op een sportieve broek.
De foto’s met prachtige Street Art op de achtergrond namen we tijdens een wandeling in Hasselt. Soms doet een mens dat te weinig; toerist spelen in eigen streek. Voor wie graag eens afzakt naar onze provinciehoofdstad: een kaart met uitgestippelde wandeling langs heel wat Street Art is te verkrijgen op de plaatselijke Dienst Toerisme, en is ook voor kinderen een aanrader.
De Trop-Top lijkt achteraf gezien veel weg te hebben van de Odette van La Maison Victor die ik op naaifora en instagram zie verschijnen, of eerder omgekeerd wellicht… Nu ja, het lijkt me ook niet evident om telkens ‘nieuwe’ patronen te verzinnen, ook originaliteit heeft zijn grenzen, toch?
Patroon: Trop-Top, Ivanne Soufflet
Stof: See you at Six, Grill (Stofopzolder.be)
Omdat schoon slaapgerief ook belangrijk is
Tijdens de zomervakantie wil het hier niet zo lukken om door te werken aan naaiprojectjes. Tussendoor iets naaien dat snel klaar is, biedt in dat geval wel de nodige voldoening. Het stofje kocht ik vorig jaar en was eigenlijk voor één van de jongens bedoeld. Geen van beiden was echter enthousiast, dus ging ik er voor mezelf mee aan de slag. Als je voelt hoe zacht deze geweven tricot is, begrijp je al snel waarom ik er een slaapkleedje en pyjamashort/top mee maakte.
Beide patroontjes tekende ik na van bestaande kledingstukken. De pyjamashort kreeg bovenaan gewoon een reepje boordstof, waarmee ik ook de halslijn en armsgaten van het topje afwerkte.
Patroon: zelf getekend
Stof: uit de voorraad
Julia Dress
Er zijn zo van die stoffen die in mijn hoofd al een bestemming hebben nog voor ik ze gekocht heb. Toen ik deze gestreepte french terry van BLOS zag, wist ik meteen dat ik hieruit een Julia Dress wou. De Julia Dress is een gratis extraatje bij de Julia Sweater van Compagnie M, al jaar en dag mijn lievelingspatroon voor sweaters.
Hoewel het geen verrassing was dat de BLOS-collectie overal de deur uitvloog (“een gewaarschuwd mens” enzo…), was ik nog maar net op het nippertje om de laatste anderhalve meter bij Stof op Zolder te bestellen. Net voldoende voor een versie met wat kortere mouwen.
Veel woorden hoef ik aan dit kleedje niet vuil te maken: “vlot en gemakkelijk”. Het is supercomfortabel om te dragen, en easy peasy om te naaien. En voor wie het echt snel wil en geen zin heeft om zelf een tricot lintje te naaien voor de tailleband; een lange schoenveter will do the trick!
Stof: French Terry van BLOS, Stof op Zolder
Patroon: Julia Dress, Compagnie M
In balans?
Of zo’n basic sweater wel ‘blogwaardig’ was, vroeg ik me af…en legde hem al tientallen keren aan de kant. Maar leggen we de lat niet altijd een beetje te hoog voor onszelf? Altijd beter, meer, origineler en mooier willen…? Misschien moet ik net daar eens tegenin gaan. “It’s all about finding the balance”. Ziehier dus de sweater die me daar met enige regelmaat aan zal moeten herinneren.
Hij is simpel, en niet perfect. De print is immers ietwat uitgelopen tengevolge van een experiment dat ik aanging wegens gebrek aan geduld. Bij het wachten op mijn bestelling van koperen flexfolie vroeg ik me immers af in hoeverre ik de tekst ook met zeefdruk erop zou krijgen. Ik liet de Cameo de letters uit de Bobbinhood-stencil snijden en ging met de koperen textielverf aan de slag. Het kàn wel, maar de stencil is moeilijk los te krijgen van de Cameo-snijmat, en in mijn geval waren de letters echt te dun om een mooie print te krijgen. Maar goed, ik probeerde mijn perfectionisme aan de kant te schuiven en mijn voorpand niet in de vuilbak te kieperen.
Voor de sweater gebruikte ik het Bethioua-patroon. Ik maakte deze al verschillende keren in een tricot stofje maar koos deze keer voor een zwarte zomersweat. Perfect voor dagen waarop de lente nog niet helemaal doorbreekt.
Omdat het vinden van balans een alomtegenwoordig thema in mijn doen en laten is, besloot ik bovendien om opnieuw de yogamat op te zoeken. Stel je geen halsbrekende poses voor, het zullen eerder de zachtere vormen van yoga zijn. Maar een mens moet ergens beginnen, en deze sweater zal daarbij veelvuldig worden gedragen. Namasté!
Patroon: Bethioua Sweater
Stof: Zwarte zomersweat van Stof op Zolder
Elena tote bag in kurkleer
Zowat een half jaar geleden zag ik op het Instagramaccount van Madeline de Stoffenmadam de prachtige Elena tote bag verschijnen. Mijn voorliefde voor grote tassen waar je je halve leven in kwijt kan (maar ook vaak niet in terugvindt) zette me aan om ‘Madeline’ te mailen met de vraag of ik dit patroontje bij haar kon aankopen. Het patroon bleek enkel beschikbaar voor wie de workshop volgde, dus wist ik wat me te doen stond. Zodra de agenda met nieuwe workshopdata verscheen, schreef ik me in om samen met enkele andere tassenliefhebsters de Elena te naaien.
Op een winterse zondagochtend vertrokken mijn machine en ik al vroeg vanuit Limburg richting Lier. Ik had nog de hele rit lang om te beslissen voor welke kleur kurkleer ik zou gaan, want daar leek ik maar niet uit te komen.
Eens aangekomen bij de Stoffenmadam kreeg ik het donkerblauwe kurkleer in de gaten, en gooide mijn plannen om een zwarte (of misschien toch de naturel) tas te maken, overboord. Ik combineerde het donkerblauw met een stuk naturel kurkleer met zilveren details.
Sewing, no showing…
Een ietwat bizarre titel voor een blogbericht, nietwaar? Want is een naaiblog nu niet net dàt; je naaisels tonen aan de buitenwereld…Dat het een moeilijke evenwichtsoefening voor mij zou zijn, dat bloggen, zoveel was duidelijk. Want, beste mensen, foto’s van mijn naaisels tonen vind ik leuk, maar zodra ik daar zelf als model in moet, is het andere koek. Ziedaar mijn tweestrijd: to show or not to show? Kleedjes op een kapstok tonen, dat zegt namelijk niet zoveel. En om de pasvorm te kunnen beoordelen moet ik zelf op de foto.
Zijn daar ook nog de praktische obstakels, die altijd van pas komen bij het goedpraten van wat uitstelgedrag: een huisgenoot als fotograaf strikken, tijd hebben, een goede plek zoeken, en dan hopen dat het licht die dag meezit. Aan u om te oordelen welke het grootste obstakel was bij deze – al dan niet blogwaardige – foto’s …
Het kleedje verdient het echter niet om in de vergeetput der mislukte foto’s te belanden. Ik heb het al zo vaak en met plezier gedragen, dat ik er toch wel iets over moet zeggen.
Indian Summer…
Het heeft een tijd geduurd voor ik me comfortabel voelde in een kleedje. Tot ik “King Louie” leerde kennen. Een kleedje van dit gekende merk zat steevast als gegoten. Toch vind ik er de laatste tijd mijn gading niet meer zo qua stofkeuze. Tijd om zelf aan de slag te gaan dus!
Ik probeerde al verschillende ‘look-a-like-patroontjes’ uit, zoals de Burda 7828 , maar dat was toch nooit helemaal zoals ik het wou.
Zelf een patroontje uittekenen deed ik nog niet eerder, maar toen ik de tutorial van het King Louie kleedje op de blog Yerasi tegenkwam, besloot ik mijn kans te wagen. Het bleek makkelijker dan gedacht, dus aan wie nog twijfelt; zeker eens proberen! Ik ga dit principe van zelf tekenen in de toekomst zeker nog op andere kledingstukken toepassen.
De kleuren van deze Lillestof, ontworpen door Piekewieke, spraken me onmiddellijk aan, en bleken perfect combineerbaar met mijn immer lievelingsturquoise. Het was even zoeken naar het turquoise elastisch kantje, maar de volhouder wint. It’s all in the details…
Het kleedje werd – mede dankzij de zalige Indian Summer – al veelvuldig gedragen.
En hier gaan we dan…Want bij een naaiblog horen uiteraard ook de nodige “aan-foto’s”. Toegegeven, hiervoor moet ik toch een behoorlijk drempel over. Met dank aan fotograaf Lucas! De kleuren van het stof komen door de laaghangende zon wat minder goed uit, maar het is haar vergeven…
Stof: Lillestof, Piekewieke
Elastisch kantje: Het Stoffenhuis, Bree
Schoenen: Miz Mooz