Sweaters om in weg te duiken, met een kap, diepe zakken en wie weet ook nog duimgaten (die heb ik hier niet voorzien). Heerlijk, toch!
Hoewel ik ook fan ben van de Rocco zonder kap, zoals het patroon oorspronkelijk voorzien is, wou ik deze keer toch nog eens scoren bij de jongste zoon…Net zoals ik vorig jaar voor de oudste deed (zie hier), voorzag ik ook nu dus een kap. Lees verder
Tot de jongste dan ineens al 11 jaar wordt, en je je realiseert dat rondslingerend speelgoed al even verleden tijd is. Het is verbazingwekkend hoe snel het ineens afgelopen is met ‘kleine kinderen in huis’. Voor je het goed en wel door hebt, gaan de discussies opeens over wanneer die eerste smartphone er nu eindelijk komt. Of moet je later opblijven om hem op te halen van de orkestrepetitie waar hij sinds kort zijn muzikale kunnen oefent…
…een Theo-polo voor Daan. Kén uw klassiekers!
Lees verder
Dat mijn naaisterhart hier werkelijk van bloedt…De stof lag al zolang te wachten op het juiste patroon, en even had ik ook het idee om deze Zonen09-stof voor mezelf te houden. Tot ik dus het licht dacht te zien en een Rocco met buidelzak echt ideaal vond om beide kanten van de stof tot zijn recht te laten komen.
Eigenlijk ben ik niet zo’n fan van outfits bestaande uit bij elkaar horende stoffen. Zoiets als teveel ‘picture perfect’ ofzo…De Rocco short werd dan ook al veelvuldig gedragen, toen ik toch maar besloot om er een t-shirt bij te maken uit de bijpassende Grill stof. Want ik ben dan wel zo iemand die niet kan kiezen, en de bij elkaar horende stoffen toch allebei koopt ;-). Bovendien moest ik gewoon toegeven dat de combinatie eigenlijk té mooi was om links te laten liggen. En de rebelse stem in mij liet weten dat beide kledingstukken ook perfect apart gedragen konden worden.
Lees verder
Als je de hoeveelheid blogberichten als graadmeter voor mijn naai-activiteiten beschouwt, zou je deze laatste wel eens grondig kunnen onderschatten! Ik ben namelijk geen veelblogster, en hoe minder je me hier leest, hoe meer ik wellicht aan de naaimachine zit.
Nochtans vind ik het echt wel leuk om via deze blog één en ander te delen, maar vaak ‘komt het er gewoon niet van’. De tijd dat mijn kinderen heel spontaan foto’s lieten maken is ondertussen ook voorbij, en toegegeven: soms post ik van mijn eigen kleding ook liever foto’s vanop een kapstok. Ziedaar het vaak wederkerende euvel bij het maken van blogberichten: geen zin in foto’s. Lees verder
Wie een oog heeft voor de kleur of intensiteit van het licht, herkent een winterzonnetje op de foto’s…Ook de ontluikende narcissen verraden een heuse blogachterstand.
De stoffencombinatie had ik al een even in mijn hoofd. Maar nu werd het toch dringend tijd om ze ook uit te voeren. Ondertussen arriveerde de nieuwe collectie van See You at Six. Nieuwe SYAS-stofjes kopen terwijl de vorige collectie nog niet verwerkt is; het zou wel eens de indruk kunnen wekken dat ik een zwak heb voor stofjes. Om mezelf ervan te verzekeren dat ik geen “stof-a-holic” ben, ging ik (ondertussen al een tijdje geleden) aan de slag.
“Cause sewing and buying fabrics are two different hobbies”.
Soms zijn er zo van die stofjes die ik koop omdat ik ze op zich mooi vind, maar waarvan ik niet goed weet wat ik ermee moet…Tot dan ineens het perfecte patroon ervoor verschijnt! Zo verging het deze Rocco van Zonen09 met ingestikte vouwen. De gestreepte jacquard-tricot die ik vond bij Stofopzolder lag er immers al een tijdje verweesd bij in mijn stoffenstapel. Lees verder
Soms klopt het plaatje eventjes helemaal en maakt je hart een vreugdesprongetje. Zo verging het me even bij het aanschouwen van deze Cicero: een leuke vest voor de jongen die graag kaptruien heeft en wiens lievelingskleur groen is! Ook op het maakproces kon ik met enige tevredenheid terugblikken. Dat ging zo vlotjes dat er geen tornmesje aan te pas kwam, de rits er op 1,2, 3 in zat en ook de boordstof onderaan ter hoogte van de rits mooi op dezelfde lijn uitkwam. Too good to be true? Juist ja, want het is niet voor niets dat bovenstaande alinea in verleden tijd werd geformuleerd…
Het was echter pas bij het voorbereiden van de foto’s voor deze blogpost dat het me opviel dat bij het sluiten van de rits de voorpanden bovenaan niet helemaal op dezelfde hoogte uitkomen. Shame on me…Als ik het had willen oplossen betekende dat dat een behoorlijke deel van de vest tot op de naad gestript moest worden en aangezien de ervaring leert dat je daar soms meer kwaad dan goed mee doet, liet ik het zo. Ik zie als een kleine ‘exposure-therapy’ voor mijn perfectionistische zelve.
En de jongen…he couldn’t care less. Hij is blij met zijn groene vest, en ik twijfel er niet aan dat het vaak en graag gedragen zal worden. De combinatie van de groene Chat Chocolat en de Grill van See you at Six vond hij even geslaagd als ikzelf.
En natuurlijk is het altijd scoren met die duimgaten!
Ik had natuurlijk ook stilletjes kunnen zwijgen over de foutjes (die me toch wel dwarszitten). Maar zeg eens, beste mede-naaisters, bloggers, lezers…Wat doen jullie in zo’n geval? Foto’s posten waarop het euvel niet te zien is? Of het net wél tonen en erover hebben op je blog? Benieuwd!
Stof: We’r all stars (forest green, sweat brushed), Chat Chocolat
Patroon: Cicero Vest, Sofilantjes.
