Als ik je vertel dat ik een broek kopen voor mezelf al moeilijk vind, dan mag het je niet verbazen dat dit pas de tweede broek ooit is die ik voor mezelf naaide. De eerste was de Rocco sweatpants, die qua pasvorm sowieso goed zit, dus die telt eigenlijk niet echt eens mee.
Een deftige rugzak, dat was echt iets wat ik af en toe miste. Voor een uitstap met de kinderen, of een trip met de trein voor het werk is dat toch altijd handig.
Had je me als tiener deze blouse laten zien en gezegd dat ik ze ooit zou dragen, ik zou je niet geloofd hebben. Ik was meer van het ‘grunge-type’ en liep destijds vooral in zwarte, veelal vormeloze kleren rond.
Het contrast met destijds valt me vooral op omdat deze blouse inderdaad nét iets romantischer is dan hetgeen ik normaal draag. Maar de stof is ‘oh zo schoon’, en leek in mijn hoofd voorbestemd voor dit patroon.
Het gebeurt eigenlijk niet zo vaak dat de stofkeuze van La Maison Victor me voor zich kan winnen. Wél zo deze keer; bij de blauwe Ruby klopte het plaatje voor mij. Bovendien had ik nog een gelijkaardig blauwe crêpe met structuur in de kast liggen. Ooit bedoeld voor een Lora, maar dat nooit geworden…Dat je niet altijd kan worden wat je wil, dat is een levensles.
Eigenlijk is deze bomber een oefening in “copy-paste”, zij het dan in een raglanversie. “Let’s copy-paste the hack”, dat lijkt me zowat dé contradictio in terminis. Toen de eerste Rocco-bombers op Instagram opdoken (bij @isabelledelaere, dank voor de inspiratie!) was ik onmiddellijk fan. En ik wist hier in huis wel iemand te vinden die de zachtheid van de rekbare teddy als voering enorm zou appreciëren. De combinatie met de french terry ‘Growing ideas in the garden of your mind’ van See you at Six was snel gemaakt
Dat het niet bij één hemd zou blijven, wist ik al toen het Mélilotpatroon van Deer and Doe met de post aankwam. Niet alleen omdat er bijvoorbeeld verschillende kraagopties zijn, maar ook omdat de pasvorm voor mij zo goed is.
Lees verder
Sweaters om in weg te duiken, met een kap, diepe zakken en wie weet ook nog duimgaten (die heb ik hier niet voorzien). Heerlijk, toch!
Hoewel ik ook fan ben van de Rocco zonder kap, zoals het patroon oorspronkelijk voorzien is, wou ik deze keer toch nog eens scoren bij de jongste zoon…Net zoals ik vorig jaar voor de oudste deed (zie hier), voorzag ik ook nu dus een kap. Lees verder
Compleet buiten mijn comfortzone…zo’n kerstmarkt waar je je eigen waar aanprijst. Echt, als iemand me vorig jaar zou gezegd hebben dat ik dit effectief zou doen, ik zou eens goed gelachen hebben. Want ik ben van nature best verlegen van aard, en twijfel altijd aan mijn eigen maaksels. 
Het is niet dat mijn laatste breipoging een groot succes was…maar toch is het met pijn in het hart dat ik de breipriemen neerleg. Terwijl er voordien vooral sjaals en mutsen voor onder de kerstboom verschenen, startte ik vorige winter ik nog ambitieus aan de Dadirri cardigan van Compagnie M. Verder dan één voorpand kwam ik niet.
Natuurlijk wist ik al langer dat ik mijn breistondes best geen uren liet aanslepen, en dat de pijn tijdens en nadien allesbehalve als aanmoediging bedoeld kon zijn. Maar zoals dat gaat bij activiteiten die je leuk vindt, wuif je vervelende signalen al wat sneller weg dan goed voor je is. Lees verder
Tot de jongste dan ineens al 11 jaar wordt, en je je realiseert dat rondslingerend speelgoed al even verleden tijd is. Het is verbazingwekkend hoe snel het ineens afgelopen is met ‘kleine kinderen in huis’. Voor je het goed en wel door hebt, gaan de discussies opeens over wanneer die eerste smartphone er nu eindelijk komt. Of moet je later opblijven om hem op te halen van de orkestrepetitie waar hij sinds kort zijn muzikale kunnen oefent…