Het is niet dat mijn laatste breipoging een groot succes was…maar toch is het met pijn in het hart dat ik de breipriemen neerleg. Terwijl er voordien vooral sjaals en mutsen voor onder de kerstboom verschenen, startte ik vorige winter ik nog ambitieus aan de Dadirri cardigan van Compagnie M. Verder dan één voorpand kwam ik niet.

Natuurlijk wist ik al langer dat ik mijn breistondes best geen uren liet aanslepen, en dat de pijn tijdens en nadien allesbehalve als aanmoediging bedoeld kon zijn. Maar zoals dat gaat bij activiteiten die je leuk vindt, wuif je vervelende signalen al wat sneller weg dan goed voor je is.

Het was dan ook pas toen de gezondheidsproblemen een etiket kregen, dat ik me realiseerde dat ik sommige dingen ook echt een halt zou moeten toeroepen. De pijn in vingers en polsen bij het breien maakte deel uit van een ruimer syndroom, en ik zou de kracht in mijn handen dan ook beter sparen voor ‘noodzakelijkere activiteiten’. Je hoort me wellicht al komen als ik zeg dat de grootste angst voor mij is dat ook het naaien ooit niet meer zal lukken. Daar sta ik voor mijn eigen rust nog even niet bij stil.

Wat is er dan aan de hand? Wie mij hier en daar volgt, ving ongetwijfeld al eens op dat mijn gezondheid niet is om over naar huis te schrijven. Hoewel ik altijd wel wat terughoudendheid voelde om hier open en bloot, en in het ijle van het internet over te communiceren, doe ik het nu toch. Want het is wat het is.

Het medisch etiket waar ik het over heb is ‘Ehler-Danlossyndroom van het hypermobiele type’. Ehler-wat?!? Ehler-Danlos is een genetisch bepaalde bindweefselziekte. Omdat bindweefsel overal in ons lichaam zit – zowel in botten en banden die gewrichten op hun plaats houden, als in huid of als steunweefsel voor organen zijn de klachten heel breed. Van gewrichts- en spierpijn, tot een overdreven elastische huid en enorme vermoeidheid. Organen als maag, longen, hart, ed. worden immers minder ondersteund dan nodig en vragen veel meer energie om te kunnen functioneren. De auto-immuunproblemen die ik los daarvan heb, helpen hierbij verder ook niet echt.

Het bijvoegsel ‘hypermobiele type’ verwijst naar het feit dat de meeste van mijn gewrichten uitzonderlijk beweeglijk zijn en al eens uit de kom schieten. Lees: de meeste mensen vinden het geen zicht om bijvoorbeeld te zien hoever ik mijn ellebogen kan overstrekken, of hoe mijn vingerkootjes ombuigen. 

Mijn vingerkootjes worden nu in toom gehouden door zogenaamde ‘zilversplints’. Zelf moest ik er ook aan wennen dat mijn aandoening opeens zichtbaar werd. Maar omdat dit voor de meeste mensen ongekend is, krijg ik al eens een vraag over mijn excentrieke juwelensmaak…So be it.

Uiteraard heeft dit allemaal heel wat meer consequenties dan alleen maar niet meer kunnen breien. De klachten zijn er al decennia, maar vormden sinds een aantal jaren een behoorlijke hindernis om te kunnen functioneren zoals ik dat graag wou. Mijn werkuren heb ik moeten terugschroeven en mijn vrije tijd vul ik noodgedwongen al rustend in. Of al naaiend, dat ook ja. En wat ben ik blij dat ik hier enkele jaren geleden mee startte. Het onttrekt je aandacht van elk mogelijk gepieker en doet sommige eenzame dagen thuis voorbijvliegen. Dus allemaal even meeduimen dat mijn handen het blijven doen!

Als ge dicht genoeg komt
Als ge heel goed kijkt
Dan kunt ge de barsten zien
Van boven tot beneden
Van mijn schouders 
Tot mijn tenen
Het is maar wat het is
Als ge dicht genoeg komt
Als ge heel goed kijkt
Dan ziet ge de lak
Om te camoufleren
Onder mijn kleren
Verander ik van kleur

Uit: Ademruimte, Hannelore Bedert