Na wikken, wegen en twijfelen schafte ik me vandaag een hoofdtelefoon met noise cancelling functie aan. Ik heb hem nog maar net in gebruik maar het enige waar ik tot nu toe spijt van heb bij deze aankoop is dat ik hem niet eerder heb gekocht…
Huh, noise cancelling? Voor wie nog niet bekend is met het principe leg ik het even kort door de bocht uit. Via allerlei vernuftige microfoons kan deze hoofdtelefoon de omgevingsgeluiden bijna volledig uitschakelen (je kan kiezen voor een laag of hoog dempingsniveau). Ik stond versteld van de mate waarin dit toestel ook echt doet wat het belooft. Als je hierbij dan nog een muziekje kiest, kan weinig je nog storen of irriteren.
Deze hoofdtelefoons zijn niet goedkoop, maar wat mij betreft wel hun geld waard. Ik ben namelijk zo iemand die soms helemaal gek kan worden van teveel geluid om me heen, zeker als het verschillende geluiden zijn. Met als gevolg regelmatig een heuse migraine-aanval. Op dit moment denk ik hierbij aan ronkende computers, een ventilator, online gamende kinderen daarbij, een huisgenoot die terwijl tv kijkt of telefoneert. Of het geluid bij een vliegtuig- of treinreis. Misschien trekken jullie hierbij de wenkbrauwen op en ga ik nu door voor de onverdraagzaamheid zelve…Misschien ook niet. Want ik hoor in mijn omgeving wel vaker dat mensen overprikkeld geraken in onze huidige samenleving.
Hooggevoeligheid pleegt men dat dan te noemen…En hoewel ik mezelf erg kan terugvinden in de omschrijvingen hiervan (niet alleen wat betreft geluid), toch zou ik de vraag durven omkeren. Zijn er steeds meer mensen die intrinsiek gevoeliger zijn dan “de norm” (en zo ja, wat is dan de norm)? Of is het onze omgeving die ons steeds meer met een zodanige overload aan prikkels opzadelt dat dit voor steeds meer mensen ook betekent dat hun zenuwstelsel af en toe in het rood gaat…?
Voor mijn gevoel is het een beetje van beiden…Ik zie bijvoorbeeld duidelijke verschillen in gevoeligheid bij mij en mijn huisgenoten, waarbij ‘de minst gevoeligen’ uiteraard het best bestand zijn tegen het steeds chaotischer, drukker en lawaaieriger worden van ons leven. Het is gelijk verdeeld hier: mijn oudste zoon en ikzelf krijgen beduidend minder prikkels verwerkt dan de andere twee mannen. Anderzijds maak ik me sterk dat niet alleen onze gevoeligheid, maar ook onze zintuigen een stuk scherper zijn. Zo horen wij beiden het gezoem van een gsm-lader, een lamp of de standby-functie van de televisie. Voorbeelden van geluiden die voor de huisgenoten niet eens bestaan en waarbij we wel eens vreemd worden aangekeken als we het melden.
Hoewel het nu klinkt alsof deze gevoeligheid een ware vloek en last is, durf ik ook te stellen dat de gevoeligheid waarover ik het heb soms ook voor een rijker leven kan zorgen. Aangezien er weinig is wat ik niet ruik, zie, voel, hoor…gaan hiermee ook de mooie dingen niet aan mij voorbij. Het is alleen belangrijk om op tijd en stond te filteren. En dat is wat deze hoofdtelefoon nu op een aantal vlakken voor mij doet. Misschien niet de meest sociale manier in een gezinssituatie (al kan ik over mijn gamende en snapchattende huisgenoten ook geen gunstig sociaal rapport schrijven…) maar nog altijd beter dan een moeder die in het rood gaat!