Geef toe, ook jij hebt je die vraag al meer dan eens gesteld, niet? Bijvoorbeeld op één van die momenten dat het niet wil lukken en je een half afgewerkt kledingstuk door het raam wil gooien. Of wanneer je de optelsom van de tijd die je investeert en de kostprijs van je stoffen vergelijkt met de prijs van een gekocht kledingstuk, en regelmatig een stuk duurder af bent…Ik zette mijn hersenspinsels over het waarom en hoezo hieronder neer!

Doorgaans naai ik meer kleding dan we eigenlijk nodig hebben. Groeien doe ik op deze leeftijd niet meer en verslijten van het ravotten doen ze ook niet. Zoals elke vrouw wil ik wel geregeld iets nieuws dus daar wordt ruimschoots aan tegemoet gekomen. Uiteraard zijn er nog mijn huisgenoten waarvan er twee (gelukkig) wel nog regelmatig een maatje groter nodig hebben.  Maar ook dat in rekening genomen, zijn ze ruimschoots voorzien. Voor de derde man in huis, vergis ik me al eens  van stoffensmaak, en omdat hij daarin zo onvoorspelbaar is, wordt er voor hem opmerkelijk minder genaaid.

Wie denkt dat naaien iets is voor zuinige mensen die het materialisme aan de kaak willen stellen, die moet ik teleurstellen. Al sus ik mezelf toch wel regelmatig met het feit dat ik de laatste jaren echt nog erg weinig kledij koop (die gedachte is soms echt nodig als ik mijn virtuele winkelmandje weer eens vol stofjes geladen heb die ik niet echt nodig heb, maar waar ik prompt verliefd op werd).

Als de kasten te vol worden, maar de naaimicrobe nog virulent aanwezig, dan waar ik me al eens aan een tas: een handtas, een toiletzaken, een portefeuille…Ik heb een zwak voor handtassen naaien (en een zwak voor handtassen kopen). Hierbij overkomt het me al eens dat ik eigenlijk een zwarte handtas zou kunnen gebruiken, maar me toch laat verleiden tot het naaien van een blauwe. Gewoon omdat er een stofje in mijn kast ligt, dat zo mooi combineert als voering.

Er zijn zo van die dagen dat mijn hoofd overloopt van de plannen en ideeën. Maar er is  uiteraard altijd te weinig tijd of energie om ze allemaal uit te voeren. Slechte slaper en onrustige ziel als ik ben, wil het dus al wel eens gebeuren dat ik ook ’s nachts stoffen lig te matchen en plannen lig te maken. Alsof ik pas rust vind als elk van mijn stofjes (minstens in mijn hoofd)  zijn bestemming heeft gekregen. Gevolg hiervan is vooral dat ik  de dag erna nog minder energie heb om de daad bij het woord/de gedachte te voegen. Met wat slechte wil zou je dus kunnen zeggen dat ik regelmatig wakker lig van deze uit de hand gelopen hobby en het me geen deugd doet.

Ik pleit schuldig aan het gebruik van Instagram en Facebook als inspiratiebron, en durf te denken dat het hier soms misgaat wat de onrust betreft. De sociale media overspoelen mij namelijk dagelijks met originele ideeën, en prachtige creaties, waarna mijn hoofd op volle toeren gaat draaien. Ik neem me daarom voor om na 20u deze kanalen niet meer te raadplegen ;-).

Waarom dan? Waarom dan toch zowat elke dag opnieuw? Ondanks volle kasten en de onrust…? Wat maakt dat deze bezigheid als een onstilbare honger in mij woedt? Altijd meer, altijd nieuw, altijd beter…? Zit het plezier vooral in het maakproces of primeert de voldoening bij een afgewerkt stuk?

Beiden volgens mij. Want naast de onrust bij de voorbereidingen kan werken aan een project je toch ook even uit de realiteit plukken. Er zijn weinig activiteiten waarbij ik zo de tijd vergeet als naaien. Daarnaast is het o zo fijn als het idee dat je had, ook echt vorm krijgt, en zitten de kleine pleziertjes soms in het mooi overeenkomen van de print aan de naden, of een rolzoompje dat mooi uitvalt. Kers op de taart is natuurlijk als bvb je zoon de zelfgemaakte t-shirt of sweater met de glimlach draagt. Elke naaister is onmiskenbaar ook een stoffenliefhebber; dat ook die stoffenliefde een grote rol speelt hoef ik jullie niet verder uit te leggen.

Dus:

For the love of creativity, for the love of beauty…

Maar zeg eens, wat is het dat jullie telkens weer naar de naaimachine drijft? Benieuwd …!