Een ietwat bizarre titel voor een blogbericht, nietwaar? Want is een naaiblog nu niet net dàt; je naaisels tonen aan de buitenwereld…Dat het een moeilijke evenwichtsoefening voor mij zou zijn, dat bloggen, zoveel was duidelijk. Want, beste mensen, foto’s van mijn naaisels tonen vind ik leuk, maar zodra ik daar zelf als model in moet, is het andere koek. Ziedaar mijn tweestrijd: to show or not to show? Kleedjes op een kapstok tonen, dat zegt namelijk niet zoveel. En om de pasvorm te kunnen beoordelen moet ik zelf op de foto.

Zijn daar ook nog de praktische obstakels, die altijd van pas komen bij het goedpraten van wat uitstelgedrag: een huisgenoot als fotograaf strikken, tijd hebben, een goede plek zoeken, en dan hopen dat het licht die dag meezit. Aan u om te oordelen welke het grootste obstakel was bij deze  – al dan niet blogwaardige – foto’s …

Het kleedje verdient het echter niet om in de vergeetput der mislukte foto’s te belanden. Ik heb het al zo vaak en met plezier gedragen, dat ik er toch wel iets over moet zeggen.

“Wear your greens”….

Het was nog voordat groen tot nieuwe modekleur werd gekatapulteerd, dat ik dit stofje van Froy & Dind kocht. Ik had er nog niet echt een bestemming voor toen het in mijn brievenbus viel, maar bij het voelen van de kwaliteit werd het me snel duidelijk. De kwaliteit is namelijk quasi identiek als de stofjes die bij King Louie worden gebruikt, en waar men in naailand vaak naar op zoek is als ik de fora mag geloven. Het stofje is aangenaam om te dragen, én om te verwerken. Opnieuw een favorietje in mijn kast!

Stof: Froy & Dind, Madeline de Stoffenmadam

Patroon: overgetekend van bestaand kleedje