Hoezeer ik ook verknocht ben aan mooie schoenen, toch is wat cynisch en had ik deze zin liever niet hoeven schrijven…Want ik doel niet op een magisch herstel van mijn bewegingsapparaat, maar eerder op het feit dat uitstapjes meer en meer zittend zullen moeten gebeuren.

Even geleden kwam het bericht dat mijn aanvraag voor een actieve en dus dure rolstoel werd goedgekeurd. De mutualiteit ging mijn bewegingsvrijheid sponsoren (al blijft er nog een behoorlijk bedrag over om persoonlijk te betalen).

Hoera voor de herwonnen vrijheid, praatte ik mezelf aan, want ik wist niet goed hoe ik me moest voelen bij dit nieuwe gegeven. Ik zou weer mee kunnen op uitstappen met het gezin zonder over mijn grenzen te gaan en de pijn te verbijten. Toch raakte mijn gemoed er maar niet uit of dit nu goed nieuws was of de bevestiging dat de achteruitgang steeds minder omkeerbaar blijkt.

De eerste keer rollend naar buiten (Tentoonstelling Z33, waar alle foto’s in deze blog ook genomen werden). Dat iedereen kijkt. Dat ik het me verbeeld, zeggen mijn metgezellen. Dat ik het me niet verbeeld. Het is nu eenmaal zo dat onze samenleving anders kijkt naar mensen wiens lichaam beperkt blijkt. Onvolmaakt. Minderwaardig. En naar mensen in een rolstoel met een mutsje wegens kanker wordt nog meelevend gekeken. Want wie kanker heeft is een strijder. Wie chronisch ziek is, vooral een zielepoot. Met alle respect voor al wie tegen kanker vecht tussen haakjes.

Want verder zie je niet aan mij dat ik ziek ben. En op goede dagen maak ik al eens graag een tochtje met de elektrische fiets, zodat ik toch nog wat beweeg en liefst in de natuur. Fietsen lukt op de één of andere manier gelukkig wel nog, minder belasting voor heupen speelt daarin vooral een rol. En dan snappen mensen het niet meer….ze kunnen niet plaatsen dat de ene dag de andere niet is, en denken dan vooral aan ‘aanstelleritis’. Want dat je een bekkenbrace draagt om te voorkomen dat je heupen uit de kom gaan en vertrekt met een zware pijnstiller om er bij thuiskomst nog een te nemen, dat staat niet op mijn voorhoofd. Ook de nachten dat je niet slaapt omdat er geen enkele pijnloze houding te vinden is, beleef je alleen. Terwijl ik de laatste jaren zo graag was beginnen leven, lijk ik nu niet meer te mogen meedoen…

Maar met die rolstoel wordt de beperking nu dus wél zichtbaar, en dat is wennen. Want in mijn hoofd ben ik er niet klaar mee.

De gedachte van ‘herwonnen vrijheid’ moest ik gisteren na die eerste uitstap trouwens behoorlijk bijstellen. Het is weerzinwekkend hoe weinig onze samenleving is aangepast aan mensen met een beperking. De straten, de stoepen, in- en uitgangen, het is een survivaltocht op zich.

Waar ik bovendien niet op gerekend had was hoe lastig het zou zijn om niet zelf te kunnen bepalen waar en hoe je gaat. Op straat moet ik wegens pijn aan armen en schouders sowieso geduwd worden. De duizeligheid en misselijkheid door de soms onverwachte bewegingen van de duwer was een extra tegenvaller waar ik niet aan gedacht had. In een gebouw met vlakke vloer kan ik zelf rollen, maar ook daar speelde de duizeligheid me parten. Misschien is het nog wat wennen…Maar geloof me, die schoenen met hakken kunnen me gestolen worden! Geef me de lelijkste schoenen met steunzolen en laat me stappen…

But hey…this is me…and let’s agree to not fall apart!

Foto’s genomen in Z33, Hasselt

Nu de tijd voor velen wat vertraagt (terwijl het voor anderen net een grote uitputtingsslag is) wordt het misschien tijd om weer eens een blogbericht te schrijven. Kwestie van even terug te grijpen naar een medium dat tussen de snellere Instagram en Twitters van deze tijd zo stilaan haar plaatsje aan het verliezen is…

Vreemd genoeg lijkt een mens zich na een aantal weken wel te kunnen aanpassen aan de uitzonderlijke omstandigheden die Corona-quarantaine met zich meebrengt. En dan bedoel ik niet zozeer het binnenblijven, maar de schrijnende realiteit die we via nieuwsberichten te horen krijgen, en dat cijfers waarachter telkens een pijnlijk verhaal schuilgaat ons misschien toch iets minder lijken te raken.

De eerste tweetal weken van deze situatie werd ik compleet overrompeld. Ik verloor mezelf werkelijk in empathie voor wat er gebeurde in ziekenhuizen en woonkamers die ik niet ken. Hooggevoelig zijn maakte dat ik zelf amper nog functioneerde, ik sliep slecht, kwam de dag moeilijk door, kon me niet concentreren op mijn telewerk en een boek lezen was helemaal geen optie.

Momenteel loopt het beter en slaag ik erin de knop om te draaien, te hopen dat het snel zal beteren maar daarnaast vooral te zorgen dat de dingen ‘in mijn kot’ blijven lopen. Terwijl ik hierboven bijna schrijf dat de cijfers wennen, voel ik me daar tegelijk schuldig over. Onverschilligheid is niet iets wat bij mij past. Maar een evenwicht zoeken tussen verlammende empathie en werkbare onverschilligheid, dàt is mijn doel momenteel. Ik bestelde vanuit dat oogpunt dan ook het boek van Ignaas Devisch (waar ik tot mijn spijt nog steeds niet in vertrokken geraak)

Zoals sommigen van de lezers onder jullie weten naai en verkoop ik baby- en peuterkleding onder de naam ‘Cadans’. Maart zou een belangrijke maand worden. Lang op voorhand bereidde ik me voor op ‘De Shopfabriek’, een leuke en gezellige beurs waarvan ik het meeste van mijn verkoop moet zien te halen. De eerste datum werd verschoven, de tweede werd definitief afgelast. Maanden naaide ik aan sweatertjes, t-shirts, babypakjes etc, om een mooi aanbod te kunnen presenteren.

Het leek opeens allemaal zo banaal, en ik wist niet hoe ik me erbij moest voelen om op sociale media toch de nodige reclame te maken om mijn lente- en zomerspulletjes toch nog verkocht te krijgen. Ik deed het toch…want het zijn stuk voor stuk toffe stuks, met veel liefde gemaakt, en als ik er iemand blij mee kan maken, is dat in deze tijden ook een pluspunt. Hieronder enkele voorbeeldjes, voor het volledige aanbod ben je zeer welkom op www.shop.cadansblog.be!

Ik maak me geen illusies en vooral de zomerse t-shirts zullen wellicht blijven liggen… Dus aan al wie nog online iets leuks en unieks wil shoppen; hop over to the shop! Enkele voorbeeldjes:

Mijn grootste struikelblok in deze tijden is wellicht mijn uitstelgedrag. Na het werken van thuis uit en wat zorgen voor het gezin, blijft de rest liggen. Zo werd het bovenste gedeelte van deze blog al twee weken geleden geschreven en is het ondertussen duidelijk geworden dat we nog lange tijd in een bevreemdende realiteit zullen leven…Maandag begin van de exit. Maar ook dat zorgt voor vragen en net meer onzekerheid over wat veilig is en wat niet, welke maatregel overdreven of toch niet…

Op deze vrije dag ga ik me dan toch maar eindelijk eens zetten aan het maken van enkele mondmaskers…

Daarmee verwijs ik niet naar de kledingstukken die met veel ijver ooit genaaid werden en ergens in een hoekje van een kast blijven liggen. Al zou ik eerlijk gezegd ook daar eens een blogpost aan kunnen wijden.

Nee, ik heb het over de kledingstukken die rechtstreeks van de naaimachine aan het lijf gaan, in de was, en dan snel opnieuw gedragen worden. Succesverhalen dus eigenlijk…maar waarvoor niet de tijd genomen werd om er een blogje over te schrijven. Vaak zijn dat bovendien de eenvoudige patroontjes waarbij ik dan denk dat er ook niet zoveel over te zeggen valt. Dus bundel ik ze hier even, de verstoten maar tegelijk meest geliefde recente naaisels:

Lees verder →