Hoera, ik kan weer hakken dragen!

Hoezeer ik ook verknocht ben aan mooie schoenen, toch is wat cynisch en had ik deze zin liever niet hoeven schrijven…Want ik doel niet op een magisch herstel van mijn bewegingsapparaat, maar eerder op het feit dat uitstapjes meer en meer zittend zullen moeten gebeuren.

Even geleden kwam het bericht dat mijn aanvraag voor een actieve en dus dure rolstoel werd goedgekeurd. De mutualiteit ging mijn bewegingsvrijheid sponsoren (al blijft er nog een behoorlijk bedrag over om persoonlijk te betalen).

Hoera voor de herwonnen vrijheid, praatte ik mezelf aan, want ik wist niet goed hoe ik me moest voelen bij dit nieuwe gegeven. Ik zou weer mee kunnen op uitstappen met het gezin zonder over mijn grenzen te gaan en de pijn te verbijten. Toch raakte mijn gemoed er maar niet uit of dit nu goed nieuws was of de bevestiging dat de achteruitgang steeds minder omkeerbaar blijkt.

De eerste keer rollend naar buiten (Tentoonstelling Z33, waar alle foto’s in deze blog ook genomen werden). Dat iedereen kijkt. Dat ik het me verbeeld, zeggen mijn metgezellen. Dat ik het me niet verbeeld. Het is nu eenmaal zo dat onze samenleving anders kijkt naar mensen wiens lichaam beperkt blijkt. Onvolmaakt. Minderwaardig. En naar mensen in een rolstoel met een mutsje wegens kanker wordt nog meelevend gekeken. Want wie kanker heeft is een strijder. Wie chronisch ziek is, vooral een zielepoot. Met alle respect voor al wie tegen kanker vecht tussen haakjes.

Want verder zie je niet aan mij dat ik ziek ben. En op goede dagen maak ik al eens graag een tochtje met de elektrische fiets, zodat ik toch nog wat beweeg en liefst in de natuur. Fietsen lukt op de één of andere manier gelukkig wel nog, minder belasting voor heupen speelt daarin vooral een rol. En dan snappen mensen het niet meer….ze kunnen niet plaatsen dat de ene dag de andere niet is, en denken dan vooral aan ‘aanstelleritis’. Want dat je een bekkenbrace draagt om te voorkomen dat je heupen uit de kom gaan en vertrekt met een zware pijnstiller om er bij thuiskomst nog een te nemen, dat staat niet op mijn voorhoofd. Ook de nachten dat je niet slaapt omdat er geen enkele pijnloze houding te vinden is, beleef je alleen. Terwijl ik de laatste jaren zo graag was beginnen leven, lijk ik nu niet meer te mogen meedoen…

Maar met die rolstoel wordt de beperking nu dus wél zichtbaar, en dat is wennen. Want in mijn hoofd ben ik er niet klaar mee.

De gedachte van ‘herwonnen vrijheid’ moest ik gisteren na die eerste uitstap trouwens behoorlijk bijstellen. Het is weerzinwekkend hoe weinig onze samenleving is aangepast aan mensen met een beperking. De straten, de stoepen, in- en uitgangen, het is een survivaltocht op zich.

Waar ik bovendien niet op gerekend had was hoe lastig het zou zijn om niet zelf te kunnen bepalen waar en hoe je gaat. Op straat moet ik wegens pijn aan armen en schouders sowieso geduwd worden. De duizeligheid en misselijkheid door de soms onverwachte bewegingen van de duwer was een extra tegenvaller waar ik niet aan gedacht had. In een gebouw met vlakke vloer kan ik zelf rollen, maar ook daar speelde de duizeligheid me parten. Misschien is het nog wat wennen…Maar geloof me, die schoenen met hakken kunnen me gestolen worden! Geef me de lelijkste schoenen met steunzolen en laat me stappen…

But hey…this is me…and let’s agree to not fall apart!

Foto’s genomen in Z33, Hasselt

Mouwenliefde

Aangezien ik nog een stapel tijdschriften heb waarin patronen gemarkeerd staan als ‘nog te naaien’, probeer ik even geen nieuwe naaitijdschriften aan te kopen. Deze Kimmy top uit een La Maison Victor van nochtans al een hele tijd geleden stond daar echter niét bij. Om de één of andere reden sprak het patroon me niet aan. Ik vermoed door het hogere kraagje en de stofkeuze van LMV. Toen ik op Instagram enkele aangepaste versies zag, kwam ik er snel achter dat dit wél echt iets voor mij was.

Want ik heb iets met speciale mouwen: pofmouwen, vleermuismouwen, en nu dus ook pofmouwen waarbij de plooitjes onderaan en niet op de schouder zitten.

Ik liet het kraagje weg en plooide de halslijn(waar ik geen naadwaarde aan tekende) 2×1 cm naar binnen om zo vast te stikken.

De stof is een pareltje van Metermeter, wellicht mijn nieuwe favoriete merk ;-). Want ook hun andere stofjes zijn echt prachtig. Sowieso hou ik van stoffen met een structuur, en zo hebben ze er wel een aantal in hun aanbod.

Om de heupboord net dat ietsje minder saai te maken, fronste ik de zijnaden waardoor de boord wat spontaner op de heupen valt. Idealiter was zo’n fronsdraad best om de +/- 10 cm voorzien, maar ik had de boord al gelockt toen ik dat bedacht. Een grote meerwaarde biedt dit fantasietje aan de heupboord dus niet, maar ik liet het zo.

Patroon: Kimmy, La Maison Victor editie januari 2019

Stof: Metermeterdk

Corona-tijden

Nu de tijd voor velen wat vertraagt (terwijl het voor anderen net een grote uitputtingsslag is) wordt het misschien tijd om weer eens een blogbericht te schrijven. Kwestie van even terug te grijpen naar een medium dat tussen de snellere Instagram en Twitters van deze tijd zo stilaan haar plaatsje aan het verliezen is…

Vreemd genoeg lijkt een mens zich na een aantal weken wel te kunnen aanpassen aan de uitzonderlijke omstandigheden die Corona-quarantaine met zich meebrengt. En dan bedoel ik niet zozeer het binnenblijven, maar de schrijnende realiteit die we via nieuwsberichten te horen krijgen, en dat cijfers waarachter telkens een pijnlijk verhaal schuilgaat ons misschien toch iets minder lijken te raken.

De eerste tweetal weken van deze situatie werd ik compleet overrompeld. Ik verloor mezelf werkelijk in empathie voor wat er gebeurde in ziekenhuizen en woonkamers die ik niet ken. Hooggevoelig zijn maakte dat ik zelf amper nog functioneerde, ik sliep slecht, kwam de dag moeilijk door, kon me niet concentreren op mijn telewerk en een boek lezen was helemaal geen optie.

Momenteel loopt het beter en slaag ik erin de knop om te draaien, te hopen dat het snel zal beteren maar daarnaast vooral te zorgen dat de dingen ‘in mijn kot’ blijven lopen. Terwijl ik hierboven bijna schrijf dat de cijfers wennen, voel ik me daar tegelijk schuldig over. Onverschilligheid is niet iets wat bij mij past. Maar een evenwicht zoeken tussen verlammende empathie en werkbare onverschilligheid, dàt is mijn doel momenteel. Ik bestelde vanuit dat oogpunt dan ook het boek van Ignaas Devisch (waar ik tot mijn spijt nog steeds niet in vertrokken geraak)

Zoals sommigen van de lezers onder jullie weten naai en verkoop ik baby- en peuterkleding onder de naam ‘Cadans’. Maart zou een belangrijke maand worden. Lang op voorhand bereidde ik me voor op ‘De Shopfabriek’, een leuke en gezellige beurs waarvan ik het meeste van mijn verkoop moet zien te halen. De eerste datum werd verschoven, de tweede werd definitief afgelast. Maanden naaide ik aan sweatertjes, t-shirts, babypakjes etc, om een mooi aanbod te kunnen presenteren.

Het leek opeens allemaal zo banaal, en ik wist niet hoe ik me erbij moest voelen om op sociale media toch de nodige reclame te maken om mijn lente- en zomerspulletjes toch nog verkocht te krijgen. Ik deed het toch…want het zijn stuk voor stuk toffe stuks, met veel liefde gemaakt, en als ik er iemand blij mee kan maken, is dat in deze tijden ook een pluspunt. Hieronder enkele voorbeeldjes, voor het volledige aanbod ben je zeer welkom op www.shop.cadansblog.be!

Ik maak me geen illusies en vooral de zomerse t-shirts zullen wellicht blijven liggen… Dus aan al wie nog online iets leuks en unieks wil shoppen; hop over to the shop! Enkele voorbeeldjes:

Mijn grootste struikelblok in deze tijden is wellicht mijn uitstelgedrag. Na het werken van thuis uit en wat zorgen voor het gezin, blijft de rest liggen. Zo werd het bovenste gedeelte van deze blog al twee weken geleden geschreven en is het ondertussen duidelijk geworden dat we nog lange tijd in een bevreemdende realiteit zullen leven…Maandag begin van de exit. Maar ook dat zorgt voor vragen en net meer onzekerheid over wat veilig is en wat niet, welke maatregel overdreven of toch niet…

Op deze vrije dag ga ik me dan toch maar eindelijk eens zetten aan het maken van enkele mondmaskers…

Helmi 2.0: de winterversie

Of deze blog op sterven na dood was…je zou het wel gaan geloven. En toegegeven, de idee om ermee te stoppen heeft een hele tijd gespeeld. Ik merk trouwens dat ik daarin niet de enige ben. Heel regelmatig lees ik op Instagram de vraag van een blogger/blogster of ze nog gelezen worden en nog zouden verdergaan. Ook ik moet grif toegeven dat ik veel minder lees dan voordien…en eveneens in snelheid word genomen door Instagram. Het gemak waarmee je hier al de foto’s ziet en een korte caption, verduwt de blogs naar de achtergrond.

Maar goed, zo nu en dan naai ik dan toch zoiets waar ik wel wat meer over kwijt wil, en dan zijn we terug hier!

De Helmi dress van Namedclothing maakte ik al eens in de zomer en vind je hier. Geen getwijfel over pasvorm of draagcomfort meer dus. De stof die ik uitkoos voor de ‘winterversie’ is helemaal mijn smaak en makkelijk te verwerken, maar toch wel relatief dun voor een winterkleedje. Althans voor een koukleum als ikzelf. Een paar stevige kousen, warm ondergoed en dikke vest erbij maken het echter perfect draagbaar.

Omwille van de dunne stof bedacht ik (achteraf natuurlijk pas, toen alles al omgezoomd was), dat ik tegen het krullen van de zoom hem wellicht beter met een biais had afgewerkt. Omdat ik niet hou van lostornen en retoucheren liet ik het voorlopig zo, en dat lijkt ook best mee te vallen.

Zwart en blauw, mijn twee favoriete kleuren. En ik wil niet de ijdeltuit uithangen maar ik weet dat ze me staan. Voor wie het zelf nog niet ervaren heeft, het geeft je echt een beter gevoel als je draagt waar je je goed in voelt…

De foto’s zijn gemaakt door Lucas en duidelijk van betere kwaliteit dan wat meestal post, hier of op Instagram. Ik denk dat ik hem maar eens moet inhuren…

Patroon: Helmi dress, Namedclothing

Stof: Geruite viscose, De Stoffenkamer

Juwelen: Somethingsinside

Webshop

Tadaa!!! Vanaf nu vind je de handgemaakte babykleding en accessoires van Cadans in een gloednieuwe, eigen webshop!

Wie al even volgt had de weg naar de Etsy shop wellicht al gevonden, maar na een ‘proefperiode’ van een jaartje, leek de tijd rijp voor een eigen plekje op het internet. Uit navraag blijkt immers dat mensen toch liever kiezen en kopen op een webstekje dat ‘dichtbij huis’ en ‘persoonlijker’ aanvoelt dan via het Etsy-platform dat dermate groot is dat het een heuse zoektocht wordt. Daar willen we dus graag aan tegemoet komen. Ook biedt de nieuwe webshop klantvriendelijkere betaalmethodes aan zoals Paypal en Bancontact. Een creditcard dus niet meer nodig.

Waarvoor kan je terecht in de shop? Cadans staat voor handgemaakte babykleding en accessoires waarbij steeds gekozen wordt voor kwalitatieve stoffen en materialen. Hoewel de webshop kleinschalig is, de foto’s niet professioneel en er geen marketingstrategie achter zit, mag je van de “Cadans-naaisels” dus wel een mooie afwerking en degelijke kwaliteit verwachten. Elk stuk rolt met veel aandacht en liefde vanonder de naaimachine!

Dus ben je op zoek naar een uniek kledingstuk, een leuk accessoire of cadeautje? Dan kan je via de blog doorklikken op de link rechtsbovenaan of rechtstreeks surfen naar shop.cadansblog.be. Wees welkom!

Helmi

Zo nu en dan probeer ik toch eens af te wijken van de – soms wat platgetreden – paden der ‘Vlaamse patronen’ . Geen kritiek daarop hoor, want ik ben altijd heel blij met een nieuwe editie van de bekende tijdschriften. Het is eerder een schop onder mijn eigen kont om wat vaker de moeite te doen om verder te kijken dan mijn neus lang is.

Zo kwam ik bij de Helmi dress van Named, en gebruikte hiervoor het laatste Atelier Brunette stofje uit mijn voorraad. No worries, een voorraad is snel weer aangevuld.

Lees verder

Cuff me

Voor onze jongens zijn cuff-me boorden echt een ideale afwerking, maar voor mezelf zag ik het eerst niet echt. Deze ‘collegeboord’ met ietwat retrostijl vond ik op zich echt mooi, maar het was me nog een raadsel hoe ze te verwerken. Met een donkerblauwe effen stof? Iets roestkleurig? Eigenlijk was het puur toeval dat ik gelijktijdig deze blauwe stof met gouden glitter kocht. En zo gebeurde het dat ik het pakje opende en dacht: waarom niet?

Lees verder

De verstotenen…

Daarmee verwijs ik niet naar de kledingstukken die met veel ijver ooit genaaid werden en ergens in een hoekje van een kast blijven liggen. Al zou ik eerlijk gezegd ook daar eens een blogpost aan kunnen wijden.

Nee, ik heb het over de kledingstukken die rechtstreeks van de naaimachine aan het lijf gaan, in de was, en dan snel opnieuw gedragen worden. Succesverhalen dus eigenlijk…maar waarvoor niet de tijd genomen werd om er een blogje over te schrijven. Vaak zijn dat bovendien de eenvoudige patroontjes waarbij ik dan denk dat er ook niet zoveel over te zeggen valt. Dus bundel ik ze hier even, de verstoten maar tegelijk meest geliefde recente naaisels:

Patroon: Rocco (bomberhack), Zonen09
Stof: See you at Six
Lees verder